خداوند در قرآن میفرماید: لاَ إِکرَاهَ فِی الدِّینِ. یعنی که در پذیرش و قبول دین، اجبار و اکراهی نیست. این بدین معنیست که هر کس آزاد است که دینی داشته باشد و یا هیچ دینی نداشته باشد و چون خداوند هرکس را در قبول و یا رد دین آزاد گذاشته، پس هیچ کس حق تعرض و مجازات شخص کافر یا مشرک را ندارد.
حال 2 سوال:
1) آیا این آیه مجوزی برای بی دینی است؟
=====================================
احتمالا اکثر کسانی که به این آیه استناد می کنند و خود را مجاز می دانند که براحتی دین و شریعت را کنار بگذارند، ادامه آن را نشنیده اند:
=====================================
لاَ إِکرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَن یَکفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَک بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَی لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
در قبول دین، اکراهی نیست. زیرا راه درست از راه انحرافی، روشن شده است بنابراین، کسی که به طاغوت (بت و شیطان، و هر موجود طغیانگر) کافر شود و به خدا ایمان آورد، به دستگیره محکمی چنگ زده است، که گسستن برای آن نیست. و خداوند، شنوا و داناست. (بقره / 256)
اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ وَالَّذِینَ کفَرُوا أَوْلِیَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِنَ النُّورِ إِلَی الظُّلُمَاتِ أُولئِک أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ
خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده اند، آنها را از ظلمت ها، به سوی نور بیرون می برد. (اما) کسانی که کافر شدند، اولیای آنها طاغوت ها هستند، که آنها را از نور، به سوی ظلمت ها بیرون می برند، آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند. (بقره / 257)
==================================
پس خداوند راه راست و راه انحرافی را به ما نشان داده و اختیار در انتخاب این راه ها را نیز به ما واگذار کرده و اینجاست که فرموده در قبول و یا عدم قبول دین اجباری نیست. و در ادامه آیه فرموده که هر کس که ایمان بیاورد به دستگیره محکمی چنگ زده که گسستن برای آن نیست و کسی که کافر شود آتش میعادگاه جاودانی اوست.
پس این آیه مجوزی برای بی دینی نیست.
===============================
2) اگر خداوند مجوزی برای آزار و قتل مشرکین و کفار صادر نکرده چرا در جایی دیگر از قرآن دستور به قتل کفار و مشرکین داده است؟
خداوند میفرماید:
لَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقَاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَلَمْ یُخْرِجُوکُم مِن دِیَارِکُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ
خدا شما را از نیکی کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانی که (کافر و مشرک هستند ولی) در امر دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهی نمی کند، چرا که خداوند عدالت پیشگان را دوست دارد.
(ممتحنه / 8)
================================
پس یکی از شرایطی که باعث میشود مسلمان مکلف به قتل شخص مشرک و کافر شود این است که آن شخص، پیکار در دین با مسلمانان داشته باشد. پس اگر در دین با مسلمانان پیکار نکرد، مسلمانان ملزم هستند که به آن شخص نیکی کرده و با عدالت رفتار کنند.
================================
در غیر این صورت است که خداوند میفرماید:
وَقَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّهِ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَکمْ وَلاَ تَعْتَدُوا إِنَّ اللّهَ لاَ یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ
و در راه خدا، با کسانی که با شما می جنگند، نبرد کنید، و از حد تجاوز نکنید، که خدا تعدی کنندگان را دوست نمی دارد.
(بقره / 190)
فَإِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّی إِذَا أَثْخَنتُمُوهُمْ ...
و هنگامی که با کافران (جنایت پیشه) در میدان جنگ رو به رو شدید گردن هایشان را بزنید، و (این کار را همچنان ادامه دهید) تا به اندازه کافی دشمن را در هم بکوبید ...
(محمد / 4)
